Nowy czas w Indiach... Przylot... Rishikesh...

Chyba po tych paru tygodniach  spędzonych w Indiach czas zacząć kolejny etap bloga :)

Zacznę zatem od samego początku…

Ostatnie dni przed wylotem przeleciały mi między palcami. Niby planowana podróż od dawna, ale jak to u mnie bywa spora część zostawiłam na ostatni dzień przed wylotem… wiec jak zawsze nie ominęło mnie zabieganie, zalatanie i pakowanie plecaka w ostatnich godzinach przed wyjazdem na lotnisko.

Tym razem leciałam tureckimi liniami, przez Istambuł. Szybka sprawna odprawa, bez porównania do tej izraelskiej, która do dziś mi się śni po nocach J Na lotnisku tuz przed moim ostatnim przejściem poinformowano mnie wraz z rodzinka, że będzie ewakuacja terminala. Ja jednak odprawę przeszłam bez zakłóceń, natomiast moja rodzinka nie mogła przez jakąś chwilę wyjść z lotniska, gdyż „nastąpiło zagrożenie życia i zdrowia”. Prawdopodobnie ktoś zostawił bagaż bez opieki i padło podejrzenie na ładunek wybuchowy… na szczęście chyba właściciel szybko się zgłosił, bo sprawa się wyjaśniła w ok. pół godz.

Moja podróż się zaczyna… W samolocie już poznałam bardzo ciekawego człowieka imieniem Serdar, z którym całą podróż rozmawialiśmy o życiu, realizacji siebie, o pasjach, marzeniach. Jest on inżynierem w Turcji, a jego marzeniem jest zostać rybakiem na jednej z wysp karaibskich. Życzę mu z całego serca by to się spełniło! Bo to piękne marzenie!

Na lotnisku w Istambule nie miałam nawet chwili by się rozejrzeć, poobserwować. Aczkolwiek interesująca była sytuacja na schodach ruchomych, które nagle stanęły a ludzi ogarnęła całkowita konsternacja. Trwało to ok. 10 minut i nikt nie podszedł tych kilka stopni do góry, tylko wściekali się wszyscy, że schody stoją. Ludzie zachowywali się jakby zapomnieli że maja jeszcze nogi i można ich użyć również na schodach, na ruchomych także… z jednej strony zabawne, z drugiej przerażające…

No i lot do Delhi…5,5 godz. i o 5 rano ląduję… Lotu nie udało mi się przespać, po pierwsze ze względu na różnicę czasową, po drugie jakoś tak było… hmmm…  ciasno :)

Do Indii prowadziły mnie dwa księżyce. Jeden na niebie, drugi na skrzydle samolotu… odbicie które umiejscowiło się w samym środku mojego okna :)

No i Delhi J I tu zaskoczenie… żadnego wrażenia, żadnych odczuć, żadnego strachu, żadnej radości… jakoś tak normalnie, jakbym przejechała do innego miasta które już we mnie nic nie wzbudza… Pierwszy raz tak pusto w środku po wylądowaniu…  Na lotnisku poznałam ciekawie wyglądające, niebanalne dwie osoby z jak dla mnie bardzo oryginalnymi dredami na głowie. Crystal i jej córeczka Ila mająca 6 lat… tak, tak sześciolatka z dredami, pięknie wyglądała, urzekająco :D Przyleciały z Argentyny pobyć w Indiach nieokreślony czas i przede wszystkim na Maha Khumba Mela. Mam nadzieję je tam spotkać :)

Z lotniska pojechałam na Paharanji, znalazłam hotel i położyłam się spać… zasnęłam w końcu na parę godzin. Zimno, strasznie zimno i to mi doskwierało najbardziej. Wg wcześniejszego planu spędziłam dzień w Paharanji. Nie miałam siły ani ochoty by jeździć gdzieś po Delhi, tym bardziej, że przede mną była noc w pociągu. Spędziłam ten dzień na spacerowaniu, jedzeniu u ulicznych kucharzy (uwielbiam!) a od popołudnia do wieczora siedziałam pijąc Ginger Lemon Honey szklanka za szklaną, by poczuć choć odrobinę ciepła w sobie, no i trafił mi się kolejny ciekawy rozmówca, z którym przegadałam kilka godzin o jodze, o medytacji, o życiu, Indiach… No tak minął mój pierwszy dzień ponad trzymiesięcznej podróży w głąb siebie i Indii :)

Do Rishikesh przyjechałam rano autobusem z Hardidwar. Oczywiście już na przystanku dopadła mnie cała zgraja rikszarzy z pytaniem czy to mój pierwszy raz w Indiach, potrzebują takiej informacji by manipulować ceną za kurs J No ale znając już nieco realia i ceny nie dałam się naciągnąć i ostentacyjnie ruszyłam przed siebie pieszo, po czym i tak pojechałam za swoją, znaną mi tutaj cenę, do Lakshman Jula… i „Welcom Rishikesh” po dwóch latach ponownie J Szukając pokoju starałam się znaleźć coś w miarę szczelnego ze względu na zimno, ale też chciałam być nad samym Gangesem. Ulokowałam się w Kamal Guest House z pięknym widokiem, sprawdzilam okna, ale… Jak się okazało dopiero wieczorem, zapomniałam sprawdzić drzwi i tak pomieszkałam sobie 3 dni bez szyby w drzwiach (była tylko siatka), no ale widok miałam ;) Pierwszy dzień był na odpoczynek i zaklimatyzowanie się..pochodziłam po znanych okolicach, pobyłam z Gengesem… nasycałam się spokojem i energią. Drugiego dnia poszłam na jogę po sąsiedzku. Trafiłam do młodego nauczyciela Vedic Yogi. Głównym jego przekazem było to, żebyśmy szukali dobra w sobie i zwrócili się do swojego wnętrza w praktyce, do Boga, którego nosimy wewnątrz. Bardzo dużo mówił nam o rozwijaniu w sobie duchowości poprzez praktykę medytacyjna, przez śpiewanie, poprzez modlitwę, wdzięczność i dobre życie. Poranna praktyka asan była bardzo prosta i podstawowa, ale również dla mnie przyjemna. Ze względu na ciągnącą się kontuzję ręki nie oczekiwałam od praktyki asan zbyt wiele, bardziej chciałam skupić się na innych aspektach swojej praktyki. Po 3 dobach musiałam zmienić miejsce zamieszkania i zrezygnować w widoku Gangesu tuz po przebudzeniu. Zimno stawało się coraz bardziej dokuczliwe i coraz bardziej spinało mi ciało, gdyż nie byłam fizycznie przygotowana na tak niskie temperatury… mentalnie tez nie J Również pokoje rzadko są do takiej pogody dostosowane. Ale zmiana pokoju i zakup „room heater” nieco pomogło. Choć wciąż się zmagałam czy zostać i marznąc czy spakować się i zjechać na południe… po kilku dniach podjęłam decyzję, że lecę do Chennai na praktykę Vipassany,o której myślałam już od wielu miesięcy i na którą nie będę mogła sobie pozwolić w Polsce. Tym samym zrezygnowałam z praktyki medytacji w milczeniu w Rishikesh, trwającej 4 dni, gdyż uznałam że na pierwszy kontakt z medytacją w ciszy 14 dni to może być jednak za długo, a 4 mogą być zbyt krótkim czasem być coś się zadziało… Kupiłam bilet na 15 stycznia i nastał spokój… decyzja podjęta i czas wykorzystać  czas w Rishikesh jak najlepiej :)

Rishikesh ma w sobie spokój. Jest to miejsce zdecydowanie sprzyjające wyciszaniu, praktyce, poszukiwaniu…

Pewnego dni postanowiłam pójść na satsang z Prem Babą. Słyszałam o nim już dwa lata temu, ale wówczas byłam po dość nieprzyjemnym doświadczeniu spotkania w Polsce z innym guru i miałam spore opory przed jakimkolwiek Babą i satsangiem. Teraz czułam się dużo silniejsza i postanowiłam zobaczyć co to za człowiek i czego uczy, jaki ma przekaz. Trafiłam na kirtan, który miał zawsze miejsce przed satsangiem. Wow! Co to była za energia!!! Po ponad po półgodzinnym śpiewaniu całym sobą pojawił się Prem Baba. Starszy uśmiechnięty człowiek o życzliwym spojrzeniu… Niestety podczas satsangu brak adaptacji do różnicy czasu dał o sobie znać i zasnęłam. Po czym uznałam, że nie jest to miejsce w którym dobrze jest uciąć sobie drzemkę i zrezygnowałam z satsangu na rzecz pobycia nad rzeką. Na drugi dzień wróciłam, gdyż byłam ciekawa zarówno jego przekazu jaki i chciałam być na kirtanie. Był to ostatni statsang przy okazji tego pobytu Prem Baby w Rishikesh. Nie poznałam tym razem jego nauki. Bo spotkanie miało charakter pożegnania.  Jego obecność wyzwalała uśmiech i radość. Energia jaka powstawała podczas śpiewów wyzwalała tak ogromnie pozytywne emocje, że chciało się tam wracać i wracać J Wroce na satsangu z Nim w kwietniu, wspólnie z moja rodzinką :)

Każdego wieczoru chodziłam na chanting u siebie do wspominanego Kukuji, nauczyciela Vedic Yogi. Był to zupełnie inny rodzaj śpiewania mantr, bardziej sakralny, skierowany bardziej do wewnątrz niż na wyzwalanie takich emocji jakie towarzyszą kirtanowi.  Zawsze po chanting Kukuji dzielił się z nami jakąś wiedzą nt jogi, rozwoju duchowego, praktyki skierowanej do wnętrza…

Sobotni dzień spędziłam cały w okolicy Ram Jula. Skorzystałam z plaży… poczytałam.. pomedytowałam… pobyłam…  Schodząc z niej zostałam poproszona przez grupę Chińczyków o udział i ich programie, który kręcą w Rishikesh nt jogi. Wykonałam z Chinką kilka asan, po czym wkroczyła do akcji policja z całą serią pytań o pozwolenia… mnie to już przestało dotyczyć, wiec sobie poszłam… na tak polecane mi przez przyjaciółkę Elizę i przez poznawanych ludzi zajęcia jogi wg Iyengara do niejakiej Ushy. Pomimo niegdyś trwającego dość silnego poczucia braku akceptacji dla tej metody, byłam pod ogromnym wrażeniem zajęć i mojej praktyki u tej nauczycielki. Kobieta z pozoru bardzo hmmm ostra, okazała się osobą trzymająca dość silnie dyscyplinę na zajęciach, ale jednocześnie z ogromnym ciepłem i poczuciem humoru traktująca uczniów. Mój stosunek do tej metody zmienił się już jakiś czas temu, pojawiła się akceptacja i brak zarzutów, że to jest coś złego. Nie jest to moja ścieżka, ale dla wielu jest dobra. Natomiast mam ogromna ochotę być u Ushy na tygodniowym kursie w marcu, gdy będę ponownie w Rishikesh. Na moim poziomie zaawansowania w pracy z ciałem mogę jeszcze wiele wiele się od niej nauczyć, co się przełoży również na moją pracę z uczniami J Po tych zajęciach poszłam na zapowiadany na satsangu Prem Baby Special Dance Show do Parmarth Niketan Ashram. Jak się okazało ten show przeszedł wszelkie moje oczekiwania, gdyż okazał się po prostu wielka imprezą, na której każdy dawał się porwać muzyce w jak najbardziej dowolny sposób. Jednym słowem imprezka w ashramie J Szaleństwo trwało do 22 :P

Kolejny dzień był moim przedostatnim dniem i postanowiłam wypożyczyć skuter i pojeździć po okolicy. Wspólnie z Sinją z Niemiec/Holandii, z którą zdążyłam się zżyć i Rafaelem, nauczycielem vinyasy z Brazylii udaliśmy się na wycieczkę. Zaplanowaliśmy dojechanie do Vashista Cave i ewentualnie pojechanie do którejś ze świątyń.  Po wspaniałej jeździe górską drogą z pięknym widokiem na Himalaje i Ganges dotarliśmy na miejsce. Okazało się że grota, którą chcieliśmy zobaczyć jest zamknięta jeszcze przez godzinę. Poszliśmy więc do innej, znajdującej się nad brzegiem rzeki. Później krótki relaks połączony z sesja foto nad Gangesem. Kiedy weszłam do Vashista Cave poczułam jakiś ogromny spokój.. pojawiło się takie uczucie jak „mogłabym tutaj siedzieć na zawsze”. Naprawdę sprzyjające miejsce do medytacji. Wróciliśmy wieczorem, oddaliśmy skutery i czas na chanting

Ostatni dzień zleciał jakoś tak szybko i na niczym konkretnym pakowanie, paczka do Polski z ciepłymi ciuchami, które na południu będą zbędne, medytacja nad Gangesem, ukochaną rzeką. Szkoda było wyjeżdżać, jak z każdego miejsca, które staje się bliskie memu sercu. A Rishikesh jest takim miejscem w 100%. W nim zaczęła się dokonywać moja transformacja 2 lata temu… Wrócę tu w marcu, a potem w kwietniu… wrócę tu jeszcze wiele razy :)

15 stycznia z samego rana plecak na plecy i w drogę…  Poszłam złapać rikszę na przystanek autobusowy. Autobusem na lotnisko w Dehradun. Mówiono mi, że będę miała do przejścia jakieś 2 km od przystanku na lotnisko, ale jak się okazało kierowca podwóz mnie pod same drzwi terminala :)

I tak zakończył się mój pierwszy etap… kolejnym była Vipassana a potem pobyt w Thiruvannamalai, który trwa do dziś… mam nadzieję, że uda mi się w miarę szybko ogarnąć spisywanie do bieżącego dnia, wówczas dużo łatwiej będzie prowadzić bloga :)

podsumowanie....

kolejna podroz do Indii zakonczona, byly lzy przedwczoraj na lotnisku, zal bylo opuszczac moj ukochany kraj, gdyby moja rodzina mogla przyjechac tam do mnie chetnie bym zostala w Indiach nawet na zawsze....
podroz przebiegla nieco inaczej niz zakladalam na poczatku, miala byc Kerala, motor, gory i dziki las... a po kursie byly, skaly, kamienie, swiatynie, motor, slonce, joga i gleboki chill out... trzy tygodnie spedzone w Mahaballipuram byly bardzo milym przezyciem, nie bylam jeszcze w Indiach tyle czasu w jednym miejscu i ma to ogromne plusy, poznanie ludzi mieszkajacych w miasteczku, przyjaznie, nie nagabywanie przez sprzedawcow do kupna wszystkiego a raczej normalna rozmowa, bo ile mozna namawiac do zakupow ;) bedac tam trzy tygodnie czulam sie hmmm poniekad domowo ;))
ciesze sie ze Maduraj odwiedzilam na poczatku, bo nie wiem czy gdyby zostal na koniec to zrobilby na mnie tak dobre wrazenie jak to mialo miejsce, nie wiem czy po 3 tyg w malym miescie, potem w Hampi polubilabym duze miasto tym razem... Moze dla mnie duze miasta sa dobre na start, potem mniejsze, coraz mniejsze i wioski.... Hampi na zakonczenie bylo totalnie trafione, samotna jazda na motorze ehhhh piekne przezycie, szczegolnie ze mialo to miejsce pierwszy raz w moim zyciu ;)) ogolnie duzo, duzo sie dzialo... jestem bardzo zadowolona z podrozy, z emocji jakie mi towarzyszyly, wrazen, przezyc, obrazow w pamieci, fotografii no i kluczowego punktu wyjazdu z kursu jogi ;))
poprzednim razem towarzyszyla mi w podrozy Bhagawadgita, ktora stala sie jedna z ulubionych moich ksiazek... tym razem towarzyszyla mi Siddhartha, ktora calkowicie zmieniala moje spojrzenie na ludzi w pomaranczowych turbanach, starych, wydawalaoby sie zebrakow, jakich wielu w Indiach, ale to nie tak do konca...
...sa juz plany na przyszly rok, pojawialy sie juz w trakcie podrozy i zaraz po spotkaniu z mezem wprowadzilam je w ruch, do przemyslenia.... wiem tylko, ze Izralelskimi liniami lotniczymi ELAL lecialam po raz pierwszy i ostatni. Odprawa w Polsce trwala prawie godzine, a odprawa w Indiach zajela ponad 1,5 godziny z pytaniami o kazdy szczegol, co, jak, z kim dlaczego, gdzie mam rachunki za hotele za loty, przegladanie mojego bloga, facebooka, konta mailowego z prosba o tlumaczenie wybranych zdan...po czym wywalenie wszystkiego z kazdego mojego bagazu, co do jednej rzeczy... i wszystko dla mojego bezpieczenstwa, bo jesli jestem terrorystka to to wylapia i mnie nie puszcza ;)
tak... Indie tym razem sie skonczyly, ale dla mnie, we mnie sa zywe caly rok, do nastepnego razu, bo to taka moja wielka milosc, druga zaraz po rodzince ;))
teraz potrzebuje nieco czasu na przestawienie swojego organizmu na polski czas, bo dzis o 2.45 w nocy bylam juz wyspana i czytalam ksiazke, ale o 19.30 oczy ledwo mam otwarte, to troche klopotliwe ;) poza tym emocjonalnie tez musze wrocic do zycia, jakos sie ogarnac... w koncu juz po wakacjach ;))

fotki z zakonczenia podrozy, z samolotu, wschod gdzies pomiedzy Izralelem a Polska i ja na lotnisku, juz w zimowych ciuchach, brrrr zimno!!!!-beda jak tylko moj komputer odczyta karty foto, bo pojawil sie jakis problem :(

ostatni dzien w Hampi...

.... zaraz po jodze pyszne indyjskie muesli, achhh bede za tym tesknila... wsiadlam na motobike i pojechalam... objechalam spory kawalek czesci Hampi po tej stronie rzeki... dzieci byly dzis bardzo aktywne, nie pamietam kiedy rozdalam tle slodyczy dzieciakom, one byly wszedzie i cala masa ;))
zjechalam okolice, cieszylam sie jazda motocyklem, zachod slonca w BIRD SANCTUARY hmm calkiem milo spedzony OSTATNI dzien w Indiach, jutrzejszego nie licze, bo pakowanie i autobus to juz nie to samo....a za dwa dni rodzinka i POLSKA brrrr zimna Polska...
... juz tesknie za kolenjna podroza w Indiach ;)))

niestety wiecej zdjec nie udami sie dzis zaladowac, zamykaja kafejke ...

same same but different...

to kolejne motto w indiach ;) niby jestem w tym samym miejscu ciagle, trzecia proba dotarcia do swiatyni-udana ;) a jednak kazdy dzien nawet w tym samym miejscu daje cos nowego, innego... dzis mialam wycieczke na motobike ;) suuuuper!! nowe doswiadczenie, nowa energia i niewazne ze wrocilam cala w smarze bo to w koncu indyjski motobike ;)) bylam dzis u tego samego Baby po drodze do swiatyni, bardzo ciekawie mowil o istnieniu swiata, nas, zycia na ziemi... wypilam masala chai i w koncu zdobylam Monkey Temple ;))) piekne miejsca i moim zdaniem obowiazkowe przy okazji wizyty w Hampi... cudowne miejsce do praktyki jogi o zachodzie slonca, do medytacji...
tutaj zycie jest zupelnie inne niz w miescie, czas inaczej plynie... teraz dopiero czuje ze to podroz a nie wizyta, nawet moje wlosy maja wolne i czekaja na okazje zrobienia dread lockow...moze ;))
jutro w planie kolena wyprawa na motobiku z planem duzej ilosci zdjec ;))) ehhhh bedzie pieknie....

pies ktory jest na ponizszym zdjeciu to niezwykle stworzenie... kiesy wchodzilysmy schodami do Swiatyni, psina ta stala na murku i chyba sie przestraszyla bo tak po prostu nagle skoczyla w dol, wyskokosc ok 1.5 pietra na glazy i skaly... pierwsza reakcja byla ze to malpa, po tym jak uslyszalysmy niezly huk bylysmy pewne ze ten pies skoczyl i sie zabil, a psina wstala jak gdyby nigdy nic i po kilku minutach towarzysyszla nam w specerze po szczycie, chodzila blisko mnie i w koncu polozyla sie obok jak usiadlam... wszedzie towarzyszy mi jakis samotny pies, na ognisku w Mamallampuram na plazy tez jakas sunia po obejsciu calego ogniska polozyla sie opierajac o moje plecy, w spacerach po swiatyniach towarzyszyl mi zawsze jakis pies, tutaj jak siedzialam nad rzeka tez jakis pies polozyl sie kolo mnie... hmmm...

 

chill out...

Hampi jest totalnie chilloutowym miejscem, wszystko sie po prostu dzieje, cierpliwie,spokojnie bez zadnych stresow.... mialam stad uciekac po dwoch dniach a chyba zostane do samego konca, stad pojade juz na lotnisko...zmienilam dzis lokum z pokoju do chatki bungalowej i w koncu zlapalam klimat Hampi ;))
... tu jest tyle ciekawych mijesc do zobaczenia i nie wazne ze bladzimy, wszystkie drogi na skalach, kamieniach wygladaja jednakowo i ze drugi dzien nie udalo nam sie dojsc do Monkey Temple ;)))) spedzilysmy po drodze mile chwile z lokalnaludnoscia, pewnien baba w Baba po objeciu mnie do zdjecia i dotknieciu jedynie mojego ramienia powiedzialmi zemam 32 lata, jutro spytam go czywidzi cos wiecej iczy moze mi cos powie ciekawegoo mnie.... to pewna droga do znalezienia tu wrozbity, ktorego milam w planach ;P
dzis mialam lekcje jazdy na skuterze, nie sadzilam nigdy ze to takie proste!!!! jutro wycieczka do pobliskiej swiatyni i nad jeziorko, ach jak bedzie milo....
...zaczelam grac na misach, tzn uczyc sie wydobywac olynny dzwiek... dzis probowalam czegos co mi sie zawsze podobalo, zabawa pewnego rodzaju kulkami na lancuchach, moze sprobuje z ogniem ;))
kazdy dzien jest inny i przynosi cos fajnego, nowe przezycia, doswiadczenia... jak to mowia Hindusi SAB KUCH MILEGA / everything is possible :))